Królowie jacy byli, każdy słyszał.

Czyli różni.

Indywidualny model postępowania i rządzenia narzucały tym archaicznym władcom osobiste: temperament i charakter.

Król‑furiat wdawał się permanentnie w wojny.

Król‑wątrobiarz knuł wyrafinowane rozgrywki z poddanymi.

Król‑idiota cieszył się ustawicznie z królowania.

Król‑agnostyk lubił wieszać wierzących na krzyżach.

Król‑brudas zakazywał mycia zębów w całym kraju.

Król‑schizofrenik walczył uparcie z samym sobą.

Król‑mądry edukował poddanych na siłę.

Król‑lubieżny czynił z chędożenia przymus i prawo.

Król‑sadysta pławił się w mordach i pożodze.

Król‑zachłanny ściubił kasę kosztem biednych.

Król‑szaleniec przekształcał królestwo w dom wariatów.

Cóż, różni bywali królowie, różni…

Jedno ich wszelako wszystkich łączyło – to to, że cokolwiek robili – robili w ściśle określonym celu.  –  Czasami nawet musieli się dobrze wysilić.

Czym się od tych przestarzałych organów scentralizowanej władzy różnią współcześni, ponowocześni włodarze w skali państwa? Kacapowie dzisiejsi?

Tym, że nie działają.

Już nie: ścinają, zduszają, wbijają na pal, napadają, mordują, skazują na banicję, grabią, pastwią się nad poddanymi, krzyżują, eksterminują, rozbijają w puch, triumfują, pławią się w majestacie, koronują się i abdykują. – Ale też nie: oświecają, poszerzają, reformują, dbają o maluczkich, świecą przykładem, planują, rozwijają, wznoszą, utwierdzają, upowszechniają, budują, strzegą granic, pielęgnują…

Nic! Tylko pasożytują!